Fotoğraf: Kenan HAZNECİ Arşivi
İlkokula başladığımız ilk gün, kızlar ve erkekler
koro halinde ağlamıştık. Anne kucağından ilk ayrı kalışımızda, hepimiz biraz
ürkek ve bilinmezlerle dolu bir yeni döneme başlamanın korkularıyla yüz yüzeydik.
Ama sevdik okulumuzu, öğretmenlerimizi. Hepsi; almaktan çok vermeye hevesli,
samimi ve anne babalarımız gibi içtendiler. İlk günden başlayarak bize okumayı,
vatan sevgisini, iyi vatandaş olmayı ve elbette okumayı yazmayı öğretmeye
başladılar. Defterlerimize çiziktirdiğimiz o ilk yamuk yumuk çizgilerle
başladık okul çağlarımıza. Bir sayfa sağa, bir sayfa sola, sonra dik ve yatay
çizgiler...
Defterlerimizin kırmızı veya mavi renkli yağlı ve
kolayca yırtılıveren kapları olurdu. Alamayanlar gazete kâğıtlarıyla da
kaplayabilirdi. Temiz ve tertipli olmak; defterine, kalemine, kırtasiye
malzemelerine iyi bakmak ve kaybetmemek önemliydi. Zorlukla taşıdığımız kara
çantalarımızda günlük ve temiz defterlerimiz, tahtadan kayar kapaklı kalem
kutumuz ve kitaplarımız olurdu. Silgi ve kalemtıraş çokça kaybedildiğinden,
genellikle boyunlarımıza bağlanan bir ipe takılı, güvende olurdu.
Dersleri dikkatle takip eder, ufak tefek
yaramazlıklar dışında sınıfta terbiyeli bir şekilde otururduk.
Teneffüsleri elindeki zille hademe duyururdu.
Öğretmenimizin izin vermesiyle akan sel olur, kantine ya da bahçeye doluşurduk.
Tost ve ayran en lüks menü idi ama arada bir yendiğinden olsa gerek, tadı hayli
lezzetliydi. Okul içinde bir üst kata çıkmak meseleydi; orada bizden yaşça ve
sınıfça büyük abi ve ablalarımızın derslikleri vardı. Onlarla arkadaş olabilmek
bir statü göstergesi idi.
Müdürden ve başöğretmenden biraz korkardık; hayli
sert bakışlı ve disiplinli idiler.
Sene boyunca "Yerli Malı Haftası'nı, 23 Nisan,
29 Ekim ve 10 Kasım"ları coşkuyla kutlardık. En çok sevdiğimiz bayram
elbette 23 Nisan olurdu. Haftalar önceden renkli krepon kâğıtları, kâğıt
fenerler ve yazılarla sınıflarımızı süsler, bahçeden nasıl göründüğüne bakıp;
keyiflenirdik. Yavrukurt olanlarımız bir başka havalı olurdu, kahverengi şapka,
bej kazak ve kahverengi şortla çok özel görünürdük. Siyah düdüklerimiz,
fularımız, kolumuzdaki semboller ve özel yavrukurt selamıyla bir başkaydık. Törene
okul olarak katılır, öğrenci olmanın keyfini çıkararak gururla yürürdük.
Yerli Malı Haftası'nda hepimiz evlerden
getirdiğimiz kuru yemişler, meyveler, sebzeler ve bakliyatlarla masaların
üzerinde pazar tezgâhları kurar, alışveriş yapardık. Zaten paranın pek geçmediği,
değiş tokuşa dayalı bir ekonomik düzendi bizimkisi. Golden ya da Zambo
sakızlardan çıkan artist fotoğrafları, misketler veya eski karikatür kitapları
ile her şeyi alabilirdiniz. Farklıydı o
okullar, o öğretmenler...
Her pazartesi ve cuma andımız okunurdu okullarda,
göğsümüzü kabartarak gururla söylediğimiz... "10 Kasım"larda yürekten
ve içten ağlardık, "Ata"mızla gurur duyar, onun bize emanet ettiği
Cumhuriyeti koruyacağımıza yeminler ederdik. Artık ne andımız var, ne de bize
emanet edilen Cumhuriyeti koruyacak inançlı nesillerimiz. Bu kadar savunmasız
mıydı ve bu kadar kolayca yıkılabilir miydi Cumhuriyet?
Bizler güzel çocuklardık; evet, kendi çocuklarımızı
da bildiğimiz gibi yetiştirdik belki. Ama bir şeyler eksik işte; bizler, o
güzel çocuklar, abiler, ablalar, anneler babalar, komşular ve dostlar bir
yerlerde bir şeyleri yanlış yaptık besbelli.
Aydınlıktan yana, medeniyetten yana, insanca
yaşamak ve yaşatmaktan yana olanlar; bu güzel ülkenin güzel insanları belki de
bir düş gördüler bunca yıl boyunca... Belki
de hiç yaşanmadı; geçmişteki onca kan, gözyaşı, dürüstlük, inanç ve gururla
kurulan Cumhuriyet...
Artık yeniden ayağa kalkmanın, bizlere bin bir
zorluk ve emekle yaratılıp teslim edilen mirası korumanın ve yaşatmanın
zamanıdır. Unutmayalım, muhtaç olduğumuz kudret, damarlarımızdaki asil kanda
mevcuttur.
/Kenan HAZNECİ
SAMSUN YEREL TARİH GRUBU-"Kurucu Üye"
01.06.2014
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder